18. LoOoL (Off)
[ 03 Sep 2013, 13:15 ]
მამალს ჯერ არ ეყივლა ოთახის კარი, რომ გაიღო და მზევინარმა ორი დიდი ჩანთა შემოათრია..
ორივე გამოფხიზლდა.. ვეფხვიამ თავისი ცოლი რომ დაინახა მაშინვე გაახსენდა ყველაფერი. მიხვდა ქალის მზაკვრობას. სამივე ერთმანეთს უყურებდნენ, ხმა არც ერთს ამოუღია. მზევინარი ოთახიდან გავიდა. ვეფხვიამ წამში ჩაიცვა და უკან გაჰყვა, ისე რომ მზიასთვის არც კი შეუხედავს.
ახლა რა უნდა ვქნათ?- ჰკითხა ვეფხვიამ ცოლს. რომელიც მისდა გასაკვირად არც ტიროდა და არც სიბრაზის რაიმე ნიშანს ამჟღავნებდა.
ვიცოდი რომ ასე მოხდებოდა. ყოველთვის ვიცოდი რომ უყვარდი. ჩემი ბრალია. შენ არაფერ შუაში ხარ.-უთხრა ცოლმა.
მზიასა და მზევინარს მას შემდეგ აღარ ულაპარაკიათ. მზია თავის ოთახში შეიკეტა. კვირაობით იყო ჩაკეტილი. კარებთან ლანგრით დაუდებდა საჭმელს და. მზია კი ცარიელ ჭურჭელს ახვედრებდა კართან. ისე გავიდა რამდენიმე თვე, რომ მზია თვალითაც არ უნახავთ დასა და სიძეს. მეზობელბს კი ეუბნებოდნენ, რომ ავად იყო და არ შეეძლო არც მნახველების მიღება, რათა მათაც არ გადასდებოდათ მზიას ავადმყოფობა.
ორი თვის შემდეგ როდესაც მზევინარი ვეფხვიას ტანსაცმელს რეცხავდა, უეცრად მზიას მოჰკრა თვალი. მზიას სახე გაფითრებოდა, გამხდარიყო. აჩრდილივით გამოიყურებოდა.
ფეხმძიმედ ვარ შენი ქმრისგან.-პირდაპირ მიახალა მზიამ.
მეც-მიუგო მზევინარმა.
სახლში მოსულ ვეფხვიას უცნაური სანახაობა დახვდა. ორი ერთნაირი ქალი ერთად დამსხდარიყვნენ, მხიარულად ბაასობდნენ და წინდებს ქსოვდნენ. ვეფხვიასთვის კიდევ უფრო საოცარი ის იყო, რომ ეს ორივე ქალი მისგან ელოდებოდა ბავშვს და ეს სულაც არ აწუხებდათ.
შეუძლებელი იყო მზიას 9 თვით გადამალვა ან ავადმყოფობის მოგონება, რაღაც ისეთი უნდა მოეფიქრებინათ, რომ მეზობლებს ეჭვი არ აეღოთ და სამუდამოდ არ შეერისხათ მათი ოჯახი, რომელსაც ასე უცნაურად ეთამაშებოდა ბედისწერა.
გადაწყვიტეს რომ მეზობლებისთვის ეთქვათ, თითქოს მზია რუსეთში გაგზავნეს სამკურნალოდ, ის კი სახლში ჰყოლოდათ, ოღონდ ისე რომ ვერავის ენახა მანამ სანამ არ იმშობიარებდა, შემდეგ კი იტყოდნენ რომ მზევინარმა ტყუპები შობა. ეს არც იქნებოდა გასაკვირი, თვითონაც ხომ ტყუპისცალი იყო. მზიაც მაშინ დაბრუნდებოდა რუსეთიდან გამოჯანმრთლებული. ვეფხვია და მზევინარი კი საკუთარი შვილივით გაზრდიდნენ მზიას ბავშვს და ამგვარად ვერავინ ვერასდროს შეიტყობდა ამ ცოდვის შესახებ. მზია უმალ დათანხმდა დასა და სიძეს ამ წინადადებაზე. ვეხვიამ თავისი და მზევინარის ოთახის ქვეშ ოთახი გათხარა, პატარა სარკმელიც გაუკეთა, მზის სხივები რომ დაენახა მზიას. როგორც შეეძლო მოუწყეს კიდეც. ამიერიდან ეს უნდა ყოფილიყო მზიას ოთახი და თუ რამე დასჭირდებოდა ჭერზე კაკუნით მიახვედრებდა დას ან სიძეს რომ მასთან ჩასულიყვნენ. თვითონ კი არასდროს გამოვიდოდა ამ პატარა ოთახიდან. ამგვარად საკუთარ და დის ღირსებას დაიცავდა ხალხის თვალში..
[Pasuxi][Cit]|

20. LoOoL (Off)
[ 03 Sep 2013, 13:16 ]
კეთილი მეზობელი

ცხოვრებაში რთული პერიოდი მქონდა, სამსახურიდან გამომაგდეს, შეყვარებულს დავშორდი. გაუბედურებული და უფულო მეგობრებმაც კი მიმატოვეს. არავის ეცალა ჩემთვის. Facebook-ზეც კი აღარ მწერდნენ.
თბილისში არც ისე დიდი ხანია რაც ვცხოვრობ, ჩემი მშობლები სოფელში ცხოვრობენ. წარმოშობით იმერეთიდან ვარ. აქ რომ ჩამოვედი ოცნებებით ვიყავი სავსე, ვსწავლობდი, მუშაობა დავიწყე, მერე ლაშა გავიცანი. გათხოვებას ვაპირებდი, მაგრამ შემდეგ თითქოს ვიღაცამ დამწყევლაო, ჩემი ცხოვრება ერთი ხელის მოსმით დაინგრა. სამსახურიდან გამაგდეს, ლაშამ მიმატოვა, უნივერსიტეტშიც აკადემუირი ავიღე და აღარ ვსწავლობდი. ჩემს მშობლებს ძალიან უჭირთ, მათი ერთადერთი შილი ვარ, აქამდე ცოტ-ცოტას მეც ვეხმარებოდი, ახლა კი მათ ვთხოვ პურის ფული გამომიგზავნონ. დედამ მითხრა სოფელში ჩამოდიო, მაგრამ იქ ჩასვლისაც მრცხვენია, მეზობლები რას იტყვიან, ამდენი ხანია თბილისშია ვერც კი გათხოვდაო. იქ ყველამ იცის რომ ძალიან მდიდარი საქმრო მყავს, აბა ასე როგორ ჩავიდე.
თბილისში რომ ჩამოვედი გარეუბანში ვიქირავე 1 ოთახიანი ბინა. გლდანში ვცხოვრობ, ბოლო სართულზე, დისნეილენდის პირდაპირ, თუმცა არასდროს ვყოფილვარ ამ დისნეილენდში. ჩემს კარის მეზობლად ერთი ქალი ცხოვრობს, ემა დეიდას ეძახიან, გაუთხოვარია, მარტოხელა, მხოლოდ ერთი მსუქანი კატა ჰყავს. ის ყველაზე კეთილი ქალია ვინც კი მცნობია, ჩემი სოფლის მეზობლებისა და ნათსავებისგან ძალიან განსხვავდება. სხვის საქმეში არასდროს ერევა და არ ჭორაობს. არასდროს უთქვამს არაფერი თუნდაც იმაზე, რომ ჩემთან სახლში ლაშა მოდიოდა და ხანდახან რჩებოდა კიდეც. არა და რომელიმე ჩემს მეზობელს რომ გაეგო ეს ამბავი უეჭველად ჯვარზე გამაკრავდნენ. ემა დეიდა ჩემი მეგობარია. როგორც ჩანს ის მართლაც ერთადერთი მეგობარია, რადგან როცა ყველამ მიმატოვა, მხოლოდ ის მაქცევდა ყურადღებას. მეუბნებოდა ხოლმე მეც ვყოფილვარ ახალგაზრდა და ვიცი რას გრძნობო, ისე მოიქეცი როგორც გინდა, სხვების აზრითა და სურვილით არ იცხოვრო, თორემ აუცილებლად ინანებო. მოკლედ ბევრი რომ აღარ გავაგრძელო ძალიან მიყვარს ემა დეიდა და მასაც ასევე ძალზედ ვუყვარვარ.
ერთ დღეს გასაუბრებიდან სახლში დავბრუნდი. ეს ვაკანსია ჩემი ბოლო იმედი იყო, მაგრამ უარი მითხრეს, კიდევ ერთი უარი. თავბედი ვიწყევლე რატომ არ ვისწავლე სკოლაში პროცენტის გამოთვლა, ეს ოხერი პროცენტი რომ მცოდნოდა იქნებ ასე არ გამოვებუნძულებინე. ლაშს დავურეკე, როგორც იქნა მიპასუხა, მითხრა მე სხვა მიყვარს, შენ აღარ მიყვარხარ, როდის შეიგნებ და დამანებებ თავსო. დედამ დარეკა, მამა ყოფილა ცუდად, ძროხაც მოკვდომიათ. მითხრა თუ შეუძლია შენს მდიდარ საქმროს იქნებ რამენაირად დაგვეხმაროს და ცოტა ფული გვასესხოსო. მე დავპირდი ხვალვე გამომგიგზავნით საჭირო თანხას, ოღონდ არ ინერვიულოთ-მეთქი. ტელეფონი რომ გავთიშე, მივხვდი რომ არ ვიცოდი რა მექნა…
კომპიუტერს მივუჯექი, Facebook-ზე პოლიტიკისა და „ბრძნული“ სტატუსების გარდა არაფერი იყო, ერთი და იგივე. ჩემს მეგობრებს მივწერე, იქნებ ფული ესეხებინათ, ვინც პასუხი მომწერა, თქვა არ მაქვსო. არავინ დაინტერესებულა ჩემი მდგომარეობით.
ავდექი სახლში სიარული დავიწყე, მერე კარადა გამოვაღე და ყველაფერი გადმოვყარე, ვფიქრობდი იქნებ ოდესმე შენახულ ფულს გადავწყდე, ან იქნებ ძველ მდგუმურებს დარჩათ-მეთქი რამე. თუმცა კარადაშიც არაფერი იყო. ჩემი მოძველებული ტანსაცმლისა და ერთი პატარა პარკის გარდა, სადაც წამლები შეენახა ვიღაცას.
პარკიდან წამლები ამოვიღე, არც შენახვის ვადისთვის დამიხედავს და არც წამლების დასახელებებისთვის, ხელის გულზე დავიწყე ტაბლეტები, პირში ჩავიყარე და ნახევარი ბოთლი არაყი მივაყოლე, რომელიც რაღაც სასწაულებრივად შემომრჩენოდა, რადგან ჩემს სახლში ცარიელი პურიც კი აღარ მოიპოვებოდა, არამცთუ ისეთი ჰუმანური სასმელი, როგორიც არაყია. ამის შემდეგ ყველაფერი ბუნდოვნად მახსოვს. ფბ-ზე ვიყავი, წარწერებმა გადიდება დაიწყეს, მერე ისე დაწვრილდნენ სახეს ვადებდი მონიტორს და ვერაფერს ვხედავდი. ავდექი ოთხი შექანდა. ჭუჭლის მტვრევის ხმა მომესმა თითქოს ყველაფერი ერთბაშად იმსხვრეოდა. ვცდილობდი როგორმე სააბაზანომდე მიმეღწია, ცივი წყალი შემესხა სახეზე. გონს რომ მოვედი სააბაზანოში იატაკზე ვეგდე, თავს ემა დეიდა მადგა. ვიფიქრე აივნიდან თუ გამოვიდა, თორემ კარს როგორ გააღებდა-მეთქი. ჩვენს სახლებს სახანძრო აივანი აკავშირებს. ცუდად ვიყავი, მაგრამ ამაზე გამეცინა. აქ როგორ მოხვდით ემა დეიდა-მეთქი ვკითხე. მან არაფერი მიპასუხა. ადგომაში დამეხმარა. გული აირიეო თქვა. მეც დავემორჩილე. უნიტაზში ჩავემხე, ემა დეიდა თავს მიჭერდა. მერე როგორც ჩანს, კვლავ გული წამივიდა.
თვალი რომ გავახილე უცხო ხალხი შევნიშნე, ვიგრძენი რომ ვჯაყჯაყებდი, კვლავ დავკარგე გონი..
ცნობიერება მხოლოდ მესამე დღეს დამიბრუნდა, თავთით დედა მეჯდა, საბრალო კიდევ უფრო დაბერებულიყო ჩემი უბედურების მნახველი. მე რომ გავიღვიძე, მაშინვე ექიმს დაუძახა. ექიმმა მითხრა, გაგიმართლა რომ თავის მოკვლის მცდელობის მიუხედავად, გონს მოეგეთ და უკან ამოიღეთ გადაყლაპული წამლები. სასწრაფოში რომ არ დაგერეკათ, ნამდვილად ვერ გადარჩებოდითო. მე გამიკვირდა, რადგან ზუსტად მახსოვს, რომ რაც გონზე ვიყავი სასწრაფოში არ დამირეკავს. ვუთხარი კიდეც ეს ექიმს. ნამდვილად თქვენ დარეკეთ, მაგრამ კარების გაღება ვეღარ მოახრხეთ და სამაშველოს მოუწია მისი გაღება, რადგან თქვენ უკვე გონი გქონდათ დაკარგულიო, მითხრა ექიმმა. მე ემა დეიდა გამახსენდა, ნამდვილად ემა დეიდა დარეკავდა სასწრაფოში, რადგან ცუდად რომ ვიყავი ჩემთან იყო, მეხმარბეოდა. მან მითხრა ამომეღო წამლები, მან მომიყვანა გონს სააბაზანოში რომ უგონოდ ვეგდე, მოიყვანეთ ჰკითხეთ ემა დეიდას და დაგიმოწმებთ. აღელვებული ვამტკიცებდი მე.
ექიმმა და დედამ ერთმანეთს გადახედეს, აღარაფერი უთქვამთ. ორი კვირის შემდეგ სახლში გამწერეს. სახლში როგორც კი მივედი ემა დეიდას კარებზე მივუკაკუნე, საავადმყოფოში არ მოსულა სანახავად. მინდოდა მადლობა გადამეხადა. კარი ვიღაც ახალგაზრდა ქალმა გამიღო. ემა დეიდა სად? – არის ვიკითხე მე. ქალმა გამიღიმა, სახლში მიმიპატიჟა და მომიყვა, რომ ჩემი უბედურებიდან მეორე დღეს ემა დეიდას მოაკითხეს ძმისშილებმა, მაგრამ რადგან არც კარს აღებდა და არც ტელეფონზე პასუხობდა, კარი შეამტვრიეს და აღმოაჩინეს რომ ემა დეიდა სამი დღის გარდაცვლილი იყო.
ეს რომ გავიგე, ძალიან შემეშინდა. როგორ შეიძლებოდა ემა დეიდა გარდაცვლილი ყოფილიყო უკვე მაშინ როცა მე მეხმარებოდა, ან დაერეკა სასწრაფოში, მაგრამ ეს ხსნიდა იმ ფაქტს რატომ იყო ჩემი სახლის კარი ჩაკეტილი როცა სასწრაფო მოვიდა, ემა დეიდამ კი მაინც შეძლო ჩემს სახლში შემოსვლა.
მე ჩემს სოფელში დავბრუნდი, მეზობელი სოფლიდან ერთ ბიჭს გავყევი ცოლად. ახლა შვილებიც მყავს და ოჯახიც. იშვიათად მაგრამ როცა თბილისში ვახერხებ ჩამოსვლას, ყოველთვის გავდივარ ემა დეიდას საფლავზე და მადლობას ვუხდი, რომ სიკვდილს გადამარჩინა.
[Pasuxi][Cit]|