ვაჟა-ფშაველა

9. patrioti (Off)
[ 27 Aug 2013, 21:37 ]
ა მ ირა ნ ი

ადე, ამირან,რას გძინავ?
ცხენს დაუყარე ხანძილი,
დიაცის დაწუნებულსა
ტირილი გინდა, გან ძილი.
ხალხური
უზარმაზარი ტანისა
კაცი ვინმე სჩანს კლდეშიო,
გულის მდნობელი ნაღველი
უხმოდ დუღს იმის მკერდშიო.
უგრძნობი ჯაჭვი მკლავებზედ
ეხვევა,როგორც გველიო,
და აბლაბუდა თვალებზედ
გადაჰკრობია ქსელიო.
ტანზედ აჰსხმია ყინული
და ხავსი შავისფერისო,
სდგას ესე დაჩოქებული,
მომლოდნე ჯაჭვის მტვრევისო.
პირდაპირ დაყუდებული
ჟანგდება მისი ხმალიო,
მოსვენებასა თაკილობს,
ცრემლსაღვრის,როგორც ქალიო.
დაჰვიწყებია ეს მონა
ძირს კაცსა, მაღლა ზეცასა,
არიხსენებენ მისგანა
დევ-ეშმაკების ჟლეტასა.
მოზარე წამებულისა
ფეხთ ჩასწოლიაფინია,
ამ პაწაწინა არსებას
უცხო რამ დაუჟინია.
დაუსვენებლად ენითა
ლოკავს ჯაჭვს დ უნდა გასწყვიტოს,
რომ თავი იხსნას ტანჯულმა,
ბილწი მჭედლები გასწყვიტოს, დ
რომელთაც გრდემლზედ გაჰკვერეს
მის დასაბმელად ჯაჭვიო,

არშეიბრალეს მართალი,
გაგზავნეს ტყვედა მთაშიო.
რა გაწყვეტამდის მიიყვანს
ფინიარკინის მართულსო,
გულქვა მჭედელი გამოდის,
გრდემლზედ კვერს უწყებსრაკუნსო.
და ჯაჭვი ისევ მთელდება,
გულის საკლავად მონისო.
ნეტავ ეს უღვთო წვალება
ამ გმირს გასწირავსროდისო?!
როდის ადგება ამირან,
ჯაჭვ-აბჯრით შემოსილიო,
ჩამოსდნობოდეს ყინული
და უცინოდეს პირიო.
ეჭიროს ხელში თვის ხმალი,
იცქირებოდეს ბარადა,
მთა-კლდეთ გაჰქონდეს დგრიალი,
მას თავს უკრავდენ კვალადა.
მიწა იძრწიდეს,ღრუბელნი
ფუოდენ, ხტოდენ შავადა,
კეკლუცნი წვრილნი ვარსკვლავნი
მთებზე სხდებოდნენ ჯარადა.
სადმე ზღვამ იგრძნოს ამბავი,
კარგების სანატრელიო,
დაუკრას ტკბილი საკრავი,
ცას მიაწოდოს ხელიო.
მუნით ჩამოწვესღრუბელი,
გაჩნდეს ცეცხლ-სეტყვა ხშირია,
იძახდენ მართლის ჯვარმცმელნი:
"ვაჰმე,რა დიდი ჭირია!"
მჭედლები ცოდვას ნანობდნენ,
ამტვრევდნენ გრდემლებს, კვერებსო,
თვის იარაღის ნაშთებზედ
აფრქვევდნენ მწარე ცრემლებსო.

1884 დ 1885 წწ
[Pasuxi][Cit]|